Levi Nathanaël Kaptein

8.5.2015 - 9.5.2015

Ons gezin bestond al uit 2 kindjes toen het verlangen kwam naar een nieuw kindje. Eva was net 5 en Boaz 3,5 toen we een positieve zwangerschapstest in onze handen hadden. Met 9 weken zwangerschap hadden we de eerste echo. Ik voelde me prima, op de echo zagen we een kloppend hartje, geen vuiltje aan de lucht. Eva en Boaz mochten 's avonds aan de opa's en oma's vertellen dat zij een broertje of zusje zouden krijgen. We hadden hen een T-shirt aangedaan waar op stond 'Hoera! Wij krijgen een broertje of zusje!'

2 weken later moest ik terug komen voor een 2e echo. Ik begreep niet helemaal waarom, want het termijn klopte met mijn berekening, maar de echoscopiste kon alles dan wat beter zien, zei ze. Zonder al te veel argwaan kwam ik twee weken later, met mijn moeder, voor een 2e echo. Het duurde lang, veel te lang. Ik kreeg steeds meer vermoedden dat er iets niet goed was. Ik dacht nog; 'zeg nou maar gewoon wat je ziet, het maakt voor ons toch niet uit als de baby iets heeft, bij ons is alles welkom.' De echoscopiste stopte met de echo en zei; 'Ik zie iets wat niet goed is, kleed je maar even aan.' Ik ben er bijna zeker van dat jullie kindje anencefalie heeft, een zogenaamd 'open schedeltje'. 'Ik had twee weken geleden al een vermoedden en nu weet ik het haast zeker, maar het zal in het ziekenhuis bevestigd moeten worden.'

De volgende dag al konden mijn man en ik samen in het ziekenhuis terecht. Maar of de diagnose klopte, daar twijfelde ik eigenlijk al niet meer aan. Ik wist het vanaf het eerste moment dat de echoscopiste het zei, ons kindje had anencefalie en zou niet levensvatbaar zijn.

We kregen in het ziekenhuis twee opties; afbreken en uitdragen.

Of we nog uitleg wilde? Nou dat wilde we heel graag, over beide opties graag. De assistent gyneacoloog legde ons zeer kort de twee opties uit en we spraken af eerst alles thuis rustig te laten bezinken en haar te bellen wanneer we eruit waren.

De ergste week uit mijn leven volgde. Het niet weten wat te kiezen vond ik gek-makend. Ik kon voor mijn gevoel niet zelf vergif in nemen waar dit kindje aan zou overlijden, maar uitdragen van zo'n zwangerschap kon ik ook totaal niet overzien. Mijn man wist het ook niet. Na 5 dagen waren we er samen uit, via verschillende wegen, onder andere deze website, werd ons duidelijk dat we niet zelf hoefde te kiezen wanneer het einde van dit leventje zou zijn. Sterker nog, we vonden dat we het recht niet hadden om zelf dat moment te bepalen.

De artsen vertelde ons dat de kans zeer groot was dat ons kindje in de buik zou overlijden. Maar via veel andere wegen en met name ervaringsverhalen, hoorde we bijna alleen maar dat 'deze kindjes' levend geboren werden en nog een aantal uur hadden geleefd. In sommige gevallen zelfs een aantal dagen.

Toen we eenmaal besloten om voor dit kindje te gaan en voor leven te kiezen, hebben we de zwangerschap en dit kindje omarmd. We genoten van iedere echo, van iedere beweging. Al snel kreeg ons kindje een naam; Levi. Hij hoorde er helemaal bij, hij mocht er zijn! Ik voelde me goed en had een prima zwangerschap. Ik bereidde veel voor, ik vond het ook heerlijk om daar alvast mee bezig te zijn. De bevalling, kleertjes, kaartje, filmpje, liederen voor de afscheidsdienst enz. Alleen de begrafenis en het kistje vond ik helemaal niks. Dat hebben we ook zo lang mogelijk uitgesteld. Uiteindelijk hebben mijn broertjes het kistje gemaakt. Dat was heel fijn. En al bleef het een naar ding, het werd zo toch wat meer eigen.

Omdat kindjes met anencefalie zelf geen hormoon afgeven dat ze klaar zijn om geboren te worden (dit hormoon wordt normaal gesproken in de hersenen aangemaakt), komt de bevalling vaak niet vanzelf op gang. Samen met de gynaecoloog, waarmee we overigens enorm goed alles konden bespreken, hebben we besloten om rond 38 weken in te leiden. Samen met de kinderarts bespraken we ons verlangen om Levi zo snel mogelijk mee naar huis te nemen.

Ik ben tijdens mijn zwangerschap continu onder controle gebleven bij de verloskundige, met af en toe een bezoek aan het ziekenhuis, om onder andere een echo te laten maken. Last van veel vruchtwater had ik niet, want Levi bleek gewoon te slikken. Andere mogelijk voorspelde klachten zoals hoge bloeddruk had ik ook geen last van. Het was een normale zwangerschap.

Ik wilde heel graag dat de verloskundige ook de bevalling zou doen. Dit vond de gynaecoloog prima, hij zou stand-by blijven voor het geval dat, maar het is niet nodig geweest om er een gynaecoloog bij te roepen. De bevalling verliep prima, zonder problemen. Al had ik absoluut geen enkele wee van mezelf en kreeg ik gedurende 1,5 dag weeën opwekkers voordat Levi er eindelijk uitkwam.

Op vrijdag 8 mei om 13:15 werd Levi geboren. Werd er een heerlijk plakkerig, warm, en zacht mannetje op me gelegd. We waren meteen opslag verliefd. De verloskundige, verpleegkundige, mijn moeder (welke kraamverzorgster is) en mij man waren er bij. En iedereen was emotioneel. Met name denk ik, omdat ervan afstraalde hoe gewenst en geliefd Levi was. Hij maakte af en toe wat geluid, maar lag vooral heerlijk rustig tegen mij aan.

Ik wilde snel naar huis, naar onze andere kindjes. En nadat ik gedoucht had, goeie naweeën bleek te hebben en niet teveel bloedverlies, mochten we dan ook snel naar huis. Ongeveer 1,5 uur na de bevalling waren we thuis en konden Eva en Boaz hun broertje bewonderen. Ze hebben hem ontelbaar veel kusjes gegeven, met hem gekroeld en hem bewonderd.

33 uur hebben we van Levi mogen genieten. 33 prachtige uren!

We hadden morfine zetpillen en stesolid mee naar huis gekregen, voor als we het idee hadden dat Levi niet comfortabel was. We hebben één maal stesolid toegediend ong. 30 uur na de geboorte i.v.m. epileptische aanvallen. Maar verder geen medicijnen nodig gehad omdat Levi heel ontspannen was en absoluut niet oncomfortabel oogde. Hij had geen frons op zijn gezicht, terwijl hij dat wel kon, want dat zagen we met zijn luier verschonen en zijn handjes en voetjes waren ontspannen. Levi heeft nog bij mij aan de borst gedronken en ook echt melk binnen gekregen, want dat spuugde hij later weer uit. Hij reageert op geluid en licht, terwijl hij volgens medici doof en blind zou zijn. Maar bovenal ben ik ervan overtuigd dat hij onze liefde en warmte kon voelen! Daar heb je geen goed ontwikkelde hersens voor nodig maar een hart. We hebben Levi alle liefde gegeven die in ons zat.

Na zijn overlijden heeft zijn zus hem vol trots in bad gedaan en heeft hij tot aan zijn afscheidsdienst en begrafenis op onze slaapkamer gelegen.

We hebben de tijd met Levi, zowel tijdens de zwangerschap als de 33 uur erna, als enorm kostbaar ervaren. En als ik dit allemaal van te voren had geweten had ik absoluut dezelfde keus gemaakt. Sterker nog, ik ben er nu van overtuigd dat we absoluut de allerbeste weg hebben bewandeld.

Levi is ons 3e kindje en zal dat altijd blijven. En hij heeft het nu voor altijd goed. Hij is op zijn bestemming, bij zijn Schepper in de hemel. En dat geeft ons iedere dag weer troost en hoop voor de toekomst.

Lieve Groetjes,

Kaptein (trotse mama van Eva, Boaz en Levi*)

Laatste update 28.02.2019